20. Zakład

Wielkimi krokami zbliżamy się do końca tego opowiadania. Jeszcze +/- 4 rozdziały.

„Zakład”

Rozdział 20

Potem nas budzi chłód poranka

I pewność się wynurza z mgły

Że ta dziewczyna śpiąca obok

To znów nie ty, nie ty

Nie ty

Spacerowali ulicami Dublina rozmawiając wesoło. Marek jednak cały czas czuł wyrzuty sumienia i doskonale wiedział, że to jest bezsensu. Bo Meg była jego przyjaciółką, a on nie chciał ranić już więcej ludzi. Gdyby istniała jakakolwiek szansa, że zdoła w końcu się w niej zakochać, to może by brnął w to dalej. Ale jego serce należało do Uli. Mógł temu zaprzeczać i próbować być z kimś innym krzywdząc przy tym i siebie i tą dziewczynę, której znowu zrobi nadzieję. Chyba jednak lepiej byłoby już gdyby był sam.

- Mark? Wszystko okej? – Przeniósł wzrok na swoją dziewczynę. Uśmiechnął się do niej przekonująco.

- Tak, w porządku – potwierdził. Wiedział, że w końcu będzie musiał z nią porozmawiać, ale jeszcze nie teraz. Nie dziś. Westchnął cicho. Po co on w ogóle się na to zgadzał. Meg nie była Ulą i wiedział, że nigdy nie zdoła jej pokochać. – Idziemy do parku? – zaproponował, chcąc zmienić temat.

- Jasne – zgodziła się.

Marek czasami odnajdywał plusy takiej, która była kiedy były akurat zlecenia. Mógł sam zagospodarować sobie czas, częściej trafiały się luźniejsze dni, mógł zawalić sobie jeden dzień robotą jeśli potrzebował jednego czy dwu dni wolnego i nikt nie miał o to do niego pretensji, bo wyrabiał się w terminach. Ale czasem tęsknił za pracą w FD, a raczej za ludźmi, z którymi tam pracował. A szczególnie za Ulą. Coraz częściej miał ochotę wrócić do Warszawy. Źle się czuł oddalony tak bardzo od przyjaciół, rodziny, Uli. Myślał, że będzie łatwiej wytrzymać mu w Dublinie. To miała być ucieczka, ale zmieniła się ona w prawdziwie piekło.

***

Został twój ślad

głęboko tam

twoja muzyka we mnie gra

tam na dnie

został twój ślad

i moja łza

bo świat się pomylił

Musiała przyznać, że miała już serdecznie dość wszystkiego. Święta już minęły, ale ona nadal nie mogła się pozbierać, po tym jak dostała od niego ten list i kamień księżycowy. Już powoli zaczynała układać sobie życie, coraz lepiej wychodziło jej udawanie, że o nim nie myśli. A teraz czuła, że naprawdę go potrzebuje. Już nie miała wątpliwości – naprawdę mu wybaczyła. Potrzebowała tych sześciu miesięcy, żeby mu wybaczyć i uświadomić to sobie. Przytuliła do siebie poduszkę wtulając w nią twarz.

- Wróć – szepnęła.

Zadzwonił jej budzik, więc niechętnie zwlekła się z łóżka i uszykowała do pracy. Jasiek i Beatka mieli jeszcze ferie świąteczne, więc nie budziła ich bladym świtem. Zjadła coś i wyszła z domu. Mróz zaszczypał ją w policzki. Wtuliła twarz w szalik i ruszyła na przystanek autobusowy. Zajęła w busie jakieś wolne miejsce i wbiła wzrok w ośnieżony krajobraz. Zastanawiała się znowu co u Marka. Wczoraj sprawdziła prognozę pogody – u niego również spadł śnieg. Wiedziała, że nie przepadał za taką pogodą i wtedy najchętniej nie wyściubiałby nosa z domu. Uśmiechnęła się smutno. Z jego listu, który od niego dostała nic nie wynikało. Nie wiedziała, czy kogoś ma, czy jest szczęśliwy, nic nie wiedziała. Nawet nie znała jego adresu żeby móc mu odpisać i zapytać o to wszystko. 

W końcu autobus zatrzymał się przed firmą. Przywitała się z panem Władkiem i wymieniła z nim kilka słów o pięknej, chodź mroźnej pogodzie. W końcu mogła zamknąć się w swoim gabinecie, jednak ta samotność wcale nie przynosiła jej ulgi. Westchnęła ciężko przyciskając czoło do drzwi. Czuła, że dłużej nie wytrzyma nie wiedząc co z Markiem, czy jest szczęśliwy, czy może cierpi tak jak ona. Bo jeśli cierpi, to czemu mają oboje się tak katować? Wyszła z gabinetu i pomaszerowała prosto do gabinetu Sebastiana. Postanowiła działać, zanim przemyśli wszystko jeszcze raz i dojdzie do wniosku, że to nie ma sensu. Weszła do gabinetu chłopaka przyjaciółki.

- Cześć Sebastian. Mogę ci zająć chwilę?

- Pewnie. O co chodzi?

Uli już minął żal nie tylko do Marka, ale także do Seby. Zresztą Olszański przyznał, że ten zakład to był durny pomysł. Marek pewnie też by to przyznał, gdyby dała mu to powiedzieć.

- Masz może jakiś kontakt z Markiem?

Sebastian spojrzał na nią zaskoczony. Rozmawiali czasami, a nawet spotykali się po przyjacielsku wraz z Violą, ale nigdy nie poruszali tematu Marka wiedząc, że Ulę on drażni. A teraz ona sama zaczęła rozmowę o nim.

- No mam – przyznał. – Chcesz jego numer?

- Szczerze mówiąc to wolałabym adres.

Sebastian kiwnął głową i nakreślił na żółtej karteczce samoprzylepnej adres zamieszkania Marka. Wręczył kartkę Uli.

-  Mam prośbę… nie mów Markowi, dobrze?

- Okej.

- Dziękuję Seba.

***

Teraz, gdy w ruchomych piaskach tonę

I kiedy cała przeszłość przed oczami

Rozumiem, rozumiem swój błąd,

Lecz cofnąć się nie mam szans

Kiedy ziemia niknie pod nogami

I gdy już wiem, że mogłam wszystko zmienić

Rozumiem, już rozumiem swój błąd,

Lecz za późno już…

Z niecierpliwością, ale i rosnącym niepokojem odliczała dni do weekendu. Nie chciała brać wolnego w tygodniu, więc postanowiła zarezerwować na swoje plany sobotę i niedzielę. Wyjęła z torebki kartkę z adresem Marka.

Czy to na pewno dobry pomysł…?

Wzrokiem napotkała list od niego, który dostała na święta. Tak, to był dobry pomysł. A przynajmniej lepszy od nie zrobienia niczego. Trąciła stopą torbę. Spakowała się na dwa dni. Dłużej nie miała zamiaru zostawać. Niezależnie od tego jak skończy się jej prawdopodobne spotkanie z Markiem ma zamiaru wrócić w niedzielę wieczorem – czy to z nim, czy bez niego. Spojrzała na zegar. Za godzinę powinna być na lotnisku. Wiedziała, że dojazd tam może trochę zająć, więc dźwignęła torbę, pożegnała się z rodziną i wyszła. Przy aucie czekał już na nią Maciek. Zapakował jej torbę do bagażnika, po czym ruszyli.

- Ulka, jesteś pewna?

- Nie Maciej, niczego nie jestem pewna. Ale ja nie potrafię bez niego żyć. Jeśli ułożył sobie życie na nowo to okej, ale jeśli jeszcze jest jakaś szansa to ja muszę spróbować to naprawić.

- To on powinien naprawiać.

- Naprawiłby, gdybym go nie odtrąciła – szepnęła.

Gdy tylko wyszła z budynku lotniska zaatakował ją mróz. Widocznie nie tylko w Warszawie była taka pogoda. Zawiesiła torbę na ramieniu i ruszyła nieznajomymi ulicami. Tyle dobrego, że znała angielski i zawsze mogła spytać się kogoś o drogę. W końcu udało jej się trafić na ulicę, na której według Sebastiana, mieszkał Marek. Stanęła nieopodal bloku i kilka razy sprawdziła jeszcze, czy to na pewno ta ulica. Bała się tego spotkania jak nigdy niczego. Nagle zauważyła wjeżdżający na parking samochód. Wysiadł z niego… przełknęła ślinkę. W pierwszym odruchu chciała natychmiast podejść do niego i działać. Odruch ten stłumiło jednak to, że Marek podszedł do drzwi pasażera i otworzył drzwi jakiejś dziewczynie. Mogłaby się tym nie przejąć stwierdzając, że to po prostu jakaś jego koleżanka, gdyby nie to, że go pocałowała, a on w ogóle nie protestował. Stanęła za ścianą budynku tak, że teraz już na pewno nie mógł jej zauważyć i poznać. Ze łzami w oczach patrzyła jak Marek całuje się z tą kobietą, a potem obejmuje ją i idą w kierunku klatki schodowej. Przełknęła łzy. Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie zobaczyła. Chociaż dopuszczała do siebie możliwość, że Marek mógł ułożyć sobie życie z inną kobietą, to nie spodziewała się, że aż tak mogłoby ją zaboleć ten widok.

Teraz w końcu zrozumiała, że gdyby wtedy nie odpychała Marka, to ich historia nie skończyłaby się w ten sposób. Gdyby dała mu wyjaśnić, wyznałby jej miłość i mogliby być razem. A teraz… teraz już było za późno na takie wnioski. Wolałaby wrócić do domu już teraz, zaraz, móc zamknąć się w swoim pokoju i płakać, ale bilet na samolot miała zarezerwowany dopiero na jutro. Udała się do jakiegoś hotelu.

***

Leżał na łóżku wpatrując się w sufit. Wiedział, że musi porozmawiać z Meg, zanim naprawdę zacznie robić sobie nadzieję. Zaczynał gubić się we własnym życiu, nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Potrzebował Uli, bez niej w ogóle nie potrafił funkcjonować. Z letargu wyrwał go dzwonek telefonu. Nie miał ochoty odbierać, ale gdy zobaczył, że to Sebastian dzwoni nacisnął zieloną słuchawkę.

- Tak Seba?

- Możesz mi powiedzieć co ty do jasnej cholery wyprawiasz?

- Cóż za miłe przywitanie – zironizował. – O co chodzi?

- Jeszcze się pytasz? Marek… Ula była w Dublinie.

Odruchowo zerwał się z kanapy. – Jak to? Kiedy?

- W weekend. Chciała z tobą porozmawiać. Podałem jej twój adres, przyjechała. A tam zobaczyła ciebie z jakąś panną. Gdy wróciła nie chciała jechać do domu, więc przyszła do mnie i do Violi. Pierwszy raz widziałem żeby ktokolwiek tak płakał.

- Cholera! – zaklął. – Zobaczyła mnie z Meg.

- Z jaką znowu Meg, co ty…

- Seba, muszę kończyć, okej? Potem pogadamy.

Rozłączył się. Chwilę analizował w myślach to co dowiedział się od Sebastiana. Po chwili jednak wyjął telefon i wybrał numer Maggie. – Meg? Spotkajmy się. Musimy porozmawiać.

Michał Bajor – „Co to jest czułość”

Patrycja Markowska – „Świat się pomylił”