Miniaturka

W końcu udało mi się coś napisać. Od jakiegoś czasu dokuczał mi chroniczny brak weny. Ale teraz, po odpoczynku, natchnienie wróciło. Mam nadzieję, że w najbliższym czasie nie zechce znowu mnie opuszczać.  Początkowa rozmowa pochodzi z odcinka 189.

Tytuł jest cytatem z komedii romantycznej „Listy do Julii”.

„Prawdziwa miłość nie zna przemijania”

Jednak w końcu cię spotkałam.

Już nie byłaś taka sama.

Ula szybkim krokiem przemierzała firmowy korytarz.

Byle tylko go nie spotkać, tylko nie spotkać Marka… - powtarzała w myślach jak mantrę. Rozglądała się po korytarzu zmierzając w stronę windy. Po chwili drzwi otworzyły się. Zobaczyła przed sobą Marka. Chyba jeszcze nigdy aż tak nie żałowała, że nie zdecydowała się iść schodami.

- Ula… - Wypowiedział to pełnym zachwytu głosem. Kompletnie nie spodziewał się, że zobaczy Ulę już teraz… i na dodatek taką piękną. Co prawda Sebastian wspominał, że wygląda „jak marzenie”, ale chyba nawet to było za mało powiedziane. W oczach Marka była idealna i najpiękniejsza… Kochał ją i chciał nawet teraz wciągnąć ją do tej windy, obsypać pocałunkami, oraz zapewnieniami o jego bezwarunkowej i szczerej miłości.

- Wychodzisz? – zapytała, również zaskoczona jego widokiem. Wpatrywał się w nią jak urzeczony. Zatrzymał drzwi od windy żeby nie wytworzyły pomiędzy nimi granicy. Skoro już ma ją tak blisko… Musi, po prostu musi z nią porozmawiać.

- Porozmawiajmy, dobrze? – Nie czekając ja jej odpowiedź, kontynuował. – Nie odzywałaś się po naszej ostatniej rozmowie. Myślałaś nad tym co ci powiedziałem?

- Tak. Myślałam – odparła po chwili zastanowienia. Stali przez dłuższą chwilę wpatrując się w siebie, Ula zastanawiając się co powiedzieć, Marek oczekując żeby powiedziała coś więcej. – Aa, muszę iść. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko w porządku.

Nie czekając na jego reakcję weszła do windy.

***

Straciłem nadzieję, koniec marzeń

Moje serce zamienia się w kamień

Teraz moje życie jest całkiem szare

Czy zasłużyłem na taką karę?

Marek siedział w swoim gabinecie ukrywając twarz w dłoniach. Znowu, po raz kolejny stracił szansę na prawdziwie szczerą rozmowę z Ulką. Nie wiedział czy kiedykolwiek jeszcze przydarzy mu się taka szansa. Przecież ona prawdopodobnie więcej w FD się nie pojawi, tylko na chwilę żeby podpisać ugodę… tylko wtedy będzie miał szansę z nią porozmawiać, ale wątpił żeby chciała go słuchać. Skoro dzisiaj całkowicie go olała, właściwie to nic się od niej nie dowiedział, to dlaczego jutro miałoby być jakoś inaczej? Znowu będzie to samo, albo stwierdzi, że się bardzo spieszy, albo dostanie od niej porządny opieprz, że w ogóle śmie zawracać jej głowę. Wstał z krzesła i podszedł do ona. Dlaczego jej nie zatrzymał, dlaczego za nią nie pobiegł, dlaczego dał jej odejść jak gdyby nigdy nic, jakby w ogóle się nie spotkali? Miał ochotę rozpłakać się z bezradności. Kompletnie nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Gdy Ula odeszła był załamany, ale teraz gdy ją spotkał… a ona znowu odeszła, miotał się jak dzikie zwierzę uwięzione w klatce. A „klatkę” tworzyło poczucie winy i wyrzuty sumienia, przez które nie potrafił znowu jej prosić o wybaczenie. Nie potrafił bez niej poprawnie funkcjonować, ale nie mógł zmuszać jej do rozmowy, bo wiedział, że i tak nic by z niej nie wynikło, i tak by mu nie wybaczyła, za bardzo ją zranił. Westchnął ciężko opierając czoło o chłodną taflę szyby. Czuł, że to już naprawdę koniec. Miał swoją szansę na uratowanie tego wszystkiego, mógł jej o wszystkim powiedzieć jeszcze zanim dowiedziała się przez przypadek, mógł zerwać z Pauliną, mógł... Gdyby tylko mógł cofnąć czas wszystko zrobiłby inaczej. A na pewno nie pozwoliłby jej odejść. Jednak teraz było za późno na takie decyzje. Ona odeszła. Może i nadal go kocha, ale na pewno nienawidzi. A skoro nienawidzi to cóż. Na pewno nie wybaczy.

***

These wounds won't seem to heal

This pain is just too real

There's just too much that time cannot erase

Ula weszła do swojego pokoju mając nadzieję na chociaż chwilę spokoju. W firmie modliła się żeby nie spotkać Marka, ale jak widać to życzenie nie mogło tak po prostu się spełnić. Teraz również miała życzenie – chwila spokoju, bez rozmawiania z nikim. Chwila, w której będzie mogła pomyśleć co dalej. Jednak gdy tylko otworzyła drzwi od swojego pokoiku od razu zobaczyła Maćka siedzącego na jej łóżku. Jak widać i to marzenie nie mogło się spełnić.

- Cześć Maciuś – przywitała się opadając na miejsce obok przyjaciela. Nie miała ochoty ani na rozmowy, ani na zwierzanie się. Wiedziała jednak, że Maciek chce po prostu wiedzieć czy podpisała ugodę z Aleksem… nie musiała mu na razie mówić o Marku. Powie, jak sobie to przemyśli. – Na podpisanie ugody umówiłam się z Febo na jutro – dodała.

- To dobrze – stwierdził. Chciał dodać, że dzięki temu w końcu będzie mogła odciąć się od Dobrzańskiego i całej reszty, ale ugryzł się w język, nie chcąc znowu przypominać przyjaciółce o tym okresie w jej życiu. – Ula, wszystko w porządku? – zapytał zauważając, że Ula jest jakaś nieswoja.

- Tak. – Uśmiechnęła się do niego tak przekonująco jak tylko potrafiła. – Wszystko gra.

- Na pewno? Jesteś jakaś nieobecna. Coś się stało w firmie?

Pokręciła przecząco głową. Na razie nie chciała mu mówić o spotkaniu Marka. Najpierw chciała sama poukładać to sobie w głowie, a wiedziała, że Maciek zaraz zacznie ją wypytywać i, żeby mieć pewność, że jej miłość nie wróci, przekonywać ją, że Dobrzański jest na wskroś zły. Nie miała mu tego za złe. Wiedziała, że po prostu się martwi i nie chce żeby cierpiała. Ale przed tym nie mógł jej uchronić. Chociaż doskonale udawała, że nic jej nie rusza, że odkochała się i zapomniała o Marku, to tak naprawdę nadal, gdzieś tam głęboko, cierpiała i przeżywała to wszystko nadal.

- Maciek, nic się nie stało. Porozmawiałam z Aleksem o ugodzie, pogadałam z dziewczynami, przywitałam się z paroma osobami i wróciłam do domu.

Szymczyk pokiwał głową z powątpiewaniem. Popatrzył na przyjaciółkę. Wierzył jej, że nic szczególnego się nie wydarzyło. Podejrzewał jednak, że przez pobyt w firmie powróciły do niej wspomnienia z jej romansu z Dobrzańskim. Chociaż nie mówiła o tym i nie dawała tego po sobie poznać, to Maciek nie był głupi i wiedział, że ona nadal kochała Marka, tęskniła za nim i cierpiała przez to co on jej zrobił.

I miał rację. Ula, chociaż zaczęła spotykać się z Piotrem, na razie na poziomie przyjacielskim, to nadal cały czas myślała o Marku. Tęskniła za nim, za jego pocałunkami, obejmującymi ją ramionami, jego głosem… za nim samym. Ale zarazem wiedziała, że nie może poddać się słabości, tęsknocie, ani miłości. Tęskniła za nim i cierpiała przez niego, ale on jednak ją zranił. Może i próbował ją przepraszać, ale był tylko raz, a potem… co? Znudziło mu się? Zapomniał? Nie chciał… Nie brakowało mu jej tak jak jej brakowało jego… Nie kochał jej, była tego pewna. Nigdy. To było tylko dla weksli, niezależnie od tego co on potem robił, od tego, że prosił o wybaczenie, że zerwał z Pauliną… To wszystko było nieważne, skoro nic do niej nie czuł. Bo gdyby coś czuł… gdyby coś czuł to byłby tu teraz. Próbowałby ją zatrzymać gdy wyszła z firmy. Pojechałby za nią. Albo chociaż zadzwoniłby, a nie wysłał jej nawet jednego głupiego SMSa. Nie robił nic żeby ją przekonać, żeby mu wybaczyła, żeby… żeby udowodnić jej, że kocha… A nawet jeśli kochał podczas tego ich romansu, to już teraz nie.

Kiedyś słyszałam, że prawdziwa miłość nie zna przemijania… Więc nawet jeżeli kiedyś mnie kochał, to nie było to prawdziwe uczucie.

Poczuła, że łzy napływają jej do oczu, ale przypomniała sobie o istnieniu Maćka więc powstrzymała je. Szymczyk wpatrywał się w przyjaciółkę zastanawiając się co ma zrobić. Mógł pomóc… ale czy Ula chce pomocy, chce znowu być z Markiem… albo przynajmniej poznać prawdę? Nie wiedział, ale musiał spróbować. Nie mógł patrzyć jak dziewczyna, którą od zawsze traktował jak siostrę, której nigdy nie miał, tak się zadręcza.

- Ulka, idę na razie. Wpadnę do ciebie później.

Szymczyk opuścił mieszkanie Cieplaków i powoli ruszył w kierunku swojego domu zastanawiając się co ma dalej zrobić… i czy w ogóle coś zrobić. Nagle zauważył znajomy samochód. Samochód Marka Dobrzańskiego. Brunet stał kilka kroków od bramy i wyglądał jakby podejmował właśnie jakąś ważną decyzję. Wyszedł z ogrodu Cieplaków.

- Cześć – rzucił. Marek otrząsnął się z zamyślenia i spojrzał na Maćka.

- Cześć.

Chłopak stał chwilę i wpatrywał się w ukochanego swojej „siostry z wyboru”.

- Jakby co, to… Ulka jest u siebie – oznajmił, po czym nie czekając na reakcję Dobrzańskiego ruszył w swoim kierunku.

***

Choć na chwile zamilcz,

nie wszystko już za nami

pozwól mi dojść do słowa

ten jeden raz wysłuchaj mnie

Zaufaj, niczego już nie szukaj,

a spróbuj spojrzeć na mnie

jak na kogoś kto chce…

Marek stał chwilę i zaskoczony patrzył za odchodzącym Maćkiem, ale po chwili powrócił do swojego zajęcia wpatrywania się w okno Ulki. Zastanawiał się czy wejść, rozmawiać i prosić, czy może odpuścić i dać jej święty spokój. Czy ona w ogóle zechce go słuchać? Jeśli nie spróbuje to nigdy się nie dowie. Położył dłoń na klamce od furtki i jednym zdecydowanym ruchem nacisnął ją. Odetchnął. Teraz tylko przejść przez ogródek, wejść do domu i porozmawiać… To przecież nie może być aż tak trudne! Ruszył przed siebie i po chwili stał już przed drzwiami do jej domu. Zapukał. Po chwili w drzwiach stanęła Ula. Miała ochotę od razu zamknąć mu drzwi przed nosem, ale w tym momencie on był zbyt zdesperowany żeby ona mogła się go tak łatwo pozbyć. Przytrzymał drzwi na tyle mocno, żeby nie mogła ich tak po prostu zamknąć.

- Ula proszę, porozmawiajmy. – Spojrzał na nią błagalnie. Najchętniej od razu wpiłby się w jej usta i zaczął namiętnie ją całować okazując jej w ten sposób jak bardzo ją kocha i tęskni, ale wiedział, że po takim przedstawieniu mógłby od razu pogodzić się z porażką. Najpierw musiał jej to wszystko wyjaśnić.

- Marek, nie mamy o czym… – stwierdziła. Wiedziała, że mają bardzo dużo tematów do rozmowy i wyjaśnienia. Ale nie chciała tego słuchać. Nie wiedziała czy da radę rozmawiać z nim bez emocji, oskarżeń, płaczu… musiała być silna. – Idź stąd, proszę.

- Ależ mamy – odparł. – I ty dobrze o tym wiesz Ula. Chcę tylko porozmawiać Ula. Proszę cię.

Pokręciła głową. – Nie – odparła stanowczo. – Nie będziemy rozmawiać, ani teraz, ani nigdy. Idź stąd. – Teraz już nie prosiła. Jej ton głosu wskazywał bardziej na rozkaz. Ale on nie chciał poddawać się tak łatwo.

- Ula, czy naprawdę nie możesz mnie…

- Nie, nie mogę – przerwała mu wpół zdania. – Nie chcę wiedzieć co masz mi do powiedzenia.

Nim zdążył zareagować zamknęła mu drzwi przed nosem. Co on teraz mógł zrobić? Przecież nie będzie się włamywał. Siedzieć przed drzwiami i liczyć na to, że wyjdzie też nie miało sensu. Z głębokim westchnięciem odwrócił się i ruszył w kierunku swojego samochodu.

***

Coś zmieniło się nie umiem znaleźć słów

I tak jak dawniej nie będzie nigdy już

Ula zamknęła drzwi przed nosem Marka. Stała chwilę wpatrując się w nie oczyma pełnymi łez. Chwilę temu myślała jak bardzo za nim tęskni… ale jednak była zbyt zraniona żeby mogła tak po prostu go wysłuchać i wybaczyć. Zawiódł jej zaufanie, a tego nie było łatwo tak po prostu odzyskać. Oparła się plecami o drzwi i osunęła się na podłogę. Po jej policzkach popłynęły łzy. Od jakiegoś czasu już nie płakała. Powstrzymywała łzy za wszelką cenę, nie chcąc komukolwiek dać do zrozumienia, że Marek nadal gości w jej sercu, a ona nie umiała go stamtąd wyrzucić. Teraz jednak była sama, nikt jej nie widział, a potrzebowała w końcu wyrzucić z siebie wszystkie emocje. Przyznała teraz sama przed sobą, że nigdy nie przestanie go kochać. W końcu prawdziwa miłość, nawet ta nieodwzajemniona, nie zna przemijania. A z jej strony to uczucie było najprawdziwsze. Ukryła twarz w dłoniach płacząc bezgłośnie. Po chwili jednak postanowiła wziąć się w garść. Otarła łzy i ruszyła do łazienki żeby poprawić rozmazany makijaż. Po chwili usłyszała otwierane drzwi. Myśląc, że to Marek wychyliła się z łazienki zarazem z nadzieją jak i złością, ale zobaczyła tylko Maćka. Nie wiedziała czy odetchnąć z ulgą, czy płakać, że Marek po raz kolejny poddał się bez walki. Uśmiechnęła się blado do Szymczyka.

- Co tam masz? – zapytała zauważając, że Maciek trzyma w ręce jakąś kartkę.

- To jest… Ulka, płakałaś? – zapytał. Ona nie umiała go okłamać i doskonale o tym wiedziała, więc tylko bezradnie pokiwała głową. Maciej podszedł do niej i przytulił przyjaciółkę. Wiedział, że cierpi tak przez Marka. – Co się stało?

Ula przełknęła gulę w gardle. – Był tu Marek – wyjaśniła. – Chciał ze mną porozmawiać, ale… Ale powiedziałam, że nie chcę wiedzieć co ma do powiedzenia.

- A chcesz?

- Nie. Tak. Nie wiem! – Po jej policzkach popłynęły łzy. – Z jednej strony mam nadzieję… ale boję się, że on nic…

Maciej dłuższą chwilę stał i trzymał Ulę w objęciach, ale po chwili zaprowadził ją do jej pokoju. Posadził ją na tapczanie i wręczył jej paczkę chusteczek. Ula wytarła łzy i odetchnęła głęboko chcąc się uspokoić. Znowu dała do zrozumienia, że kocha Marka. A tak bardzo nie chciała tego robić. Chciała przeżywać to w samotności. Nie chciała litości.

- Ulka… Pamiętasz jak byłaś na Mazurach, a ja zadzwoniłem z informacją, że znalazłem list od Marka zaadresowany do ciebie?

Dziewczyna pokiwała głową czując, że gdy znowu się odezwie ponownie się rozpłacze. Starała się być silna, ale dzisiaj już nie potrafiła. Za dużo spotkań z Markiem, rozmyślań o nim i rozmów. Zdecydowanie za dużo jak na jej wytrzymałość.

- Kazałaś mi go spalić – kontynuował. – Ale przeczytałem go i po prostu nie mogłem tego zrobić. Myślę, że teraz powinnaś go przeczytać.

Wręczył jej kartkę. Ula niepewnie wzięła ją w dłonie i dłuższą chwilę obracała, jednak nie mogła się przemóc żeby ją rozłożyć i przeczytać. Maciej wstał i wyszedł z jej pokoju zostawiając ją samą ze słowami zapisanymi przez Marka, z jej myślami i uczuciami. Właśnie tego potrzebowała. Takiej samotności, ciszy i spokoju. Drżącymi dłońmi rozłożyła zgiętą na pół kartkę. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w swoje imię zapisane na samej górze, dość starannym pismem Marka. Po chwili popłynęła wzrokiem dalej.

Wiem, że kartka napisana do Ciebie przy Twoim biurku niczego nie zmieni. Ale wiem… wierzę, że jeśli pozwolisz mi powiedzieć Ci coś prosto w oczy, to powiem, że dzięki Tobie zrozumiałem co to jest miłość. I, że nie to łączy mnie z Pauliną. I, że na pewno jej nie poślubię. I jeszcze jedno na pewno wiem. Że cię kocham. Marek.

Po jej policzkach popłynęły łzy. Po raz kolejny tego dnia. Teraz wiedziała, że źle robiła nie dając mu wyjaśnić. Może gdyby dała mu dojść do słowa to on powiedziałby jej właśnie to co teraz przeczytała… Może wyznałby jej miłość? Zerwała się na równe nogi. Na dworze było ciepło, więc ubrała tylko buty i wyszła z domu.

***

Patrzę jak obok śpisz i niemęskie gaszę łzy

Myślę jak biegłaś by w me ramiona upaść i...
Słyszę jak mówisz, że tylko ze mną, tylko mnie,
Tylko ze mną, tylko mnie...

Marek siedział w swoim mieszkaniu. W dłoni trzymał szklankę whisky, której wypił dopiero jakieś dwa łyki. Kompletnie nie miał ochoty na topienie smutków w alkoholu, ale to było jedyne wyjście, które teraz przychodziło mu do głowy. Coś musiał zrobić, zająć czymś myśli, żeby nie kotłowało się wciąż w nich to samo imię. Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Pokręcił głową myśląc, że to Sebastian. Nie miał ochoty na rozmowę z kumplem. Dla niego najlepszym rozwiązaniem będzie upicie się żeby zapomnieć, a Dobrzańskiemu kaca do szczęścia nie brakowało. Czuł się już wystarczająco fatalnie. Po chwili usłyszał jednak kolejne pukanie. Westchnął ciężko stwierdzając, że Olszański chyba nie odpuści. Postawił szklankę alkoholu na stoliku i podniósł się z kanapy. Po drodze do drzwi, zauważył przez okno, że nieźle leje. Wpuści go, przecież nie wygoni przyjaciela w taką pogodę na zewnątrz. Pewnie najbliżej było mu do Marka a, że leje jak z cebra to postanowił przyjść. Otworzył drzwi nawet nie patrząc przez wizjer czy to rzeczywiście Sebastian.

- Cze… - Zamilkł nagle. Zauważył przed sobą, nie Sebastiana, a Ulę. Stała przed nim i patrzyła niepewnie. Oboje milczeli przez długie sekundy  nie wiedząc co teraz zrobić. W końcu Marek przemówił. – Co tu robisz? – zapytał, ale zaraz zorientował się, że nie zabrzmiało to właściwie. Powinien ją wpuścić, a dopiero potem wypytywać. – To znaczy… Ula jesteś cała przemoczona – zauważył po chwili. – Wejdź. Zrobię ci herbaty i znajdę coś do przebrania. Co tu w ogóle robisz?

Ula spuściła wzrok. Co tu robiła? Kierowała się impulsem, musiała go zobaczyć, być przy nim… musiała się dowiedzieć czy to co napisał jej w liście było nadal aktualne.

- Marek, musiałam przyjść, bo… - zaczęła niepewnie. Spojrzała na niego. Zmarszczył brwi zastanawiając się co chce powiedzieć. Ula chwilę walczyła sama ze sobą. Co miała zrobić? Co powinna teraz powiedzieć? A może najlepiej nic nie mówić tylko od razu przejść do czynów?

- Bo? – ponaglił. Nie wiedział co ona może chcieć mu teraz powiedzieć.  Wpatrywała się w niego niepewna co zrobić. Nagle, zupełnie niespodziewanie wtuliła się w jego ramiona. Marek stał chwilę zaskoczony tym nagłym posunięciem. Po chwili zorientował się co Ula tak właściwie zrobiła i objął ją. Ula uśmiechnęła się lekko czując jego oplatające ją ramiona. Tak dawno nie było jej dane tego poczuć, tak bardzo za tym tęskniła, a teraz miała to uczucie z powrotem. Upajała się jego bliskością, zapachem, dotykiem, wszystkim.

Uczucia Marka nie odbiegały daleko. Krążyły tylko wokół dziewczyny, którą trzymał w swoich ramionach. Był tak szczęśliwy, że w końcu mógł bezkarnie ją objąć, że to szczęście niemal rozsadzało go od środka.

- Musiałam przyjść bo… - powtórzyła te same słowa, które wypowiedziała chwilę temu. – Bo cię kocham – dokończyła. – Właśnie dlatego.

Marek uśmiechnął się szczęśliwie. Delikatnie ją od siebie odsunął żeby spojrzeć jej w oczy. – Ja też cie kocham Ula – odparł obserwując śliczny uśmiech malujący się na jej twarzy. – Cały ten czas cię kochałem – dodał, ponownie ją do siebie przytulając. Stali tak dłuższą chwilę chcąc nacieszyć się bliskością, gdy Marek poczuł, że Ula lekko drży. Odsunął ją od siebie. – Zmarzłaś – stwierdził po prostu. – Chodź.

Weszli do jego mieszkania. Marek szybko odnalazł jej jakieś ciuchy do przebrania, bo jej sukienka wyglądała teraz bardziej jak mokra szmatka. Wskazał jej łazienkę, a sam przygotował jej ciepłą herbatę. Po chwili siedzieli na kanapie. Marek obejmował Ulkę, która wcale nie protestowała i ufnie wtulała się w jego ramiona.

- Marek… - odezwała się po chwili. – Ja dopiero dzisiaj przeczytałam twój list – stwierdziła.

- Jak to? – zdziwił się.

- Gdybym przeczytała go wcześniej nie zachowywałabym się tak… Przynajmniej tak myślę. Przeczytałam go dopiero dzisiaj. Wcześniej Maciej go znalazł, ale kazałam mu go spalić. Dobrze, że tego nie zrobił. Przyszłam, żeby sprawdzić czy te słowa są nadal aktualne. – Uśmiechnęła się lekko.

- Są aktualne. Są i zawsze będą – odparł, po czym pocałował ją czule. – Kocham cię.

A jednak miałam rację – pomyślała uśmiechając się do ukochanego. – Prawdziwa miłość nie zna przemijania.

***

Piosenki:

- Fragment „wiersza” autorstwa mojego. Jeśli ktoś chciałby zobaczyć całość to zapraszam: http://www.youtube.com/watch?v=0slqc2vdtu0&feature=g-upl

- Młode Orły – „Smutno mi”

- Evanescence – „My immortal”

- Volver – „Chcę”

- Edyta Bartosiewicz – „Coś zmieniło się”

- Volver – „Niemęskie łzy”