11. Rozdział

Zakład

Rozdział XI

Podczas gdy Marek przeprowadzał jedną ze zdecydowanie ważniejszych rozmów w całym życiu, Ula z uśmiechem na ustach przygotowywała kolację dla swojej rodziny. Myślała podczas tej czynności o Marku. Ciągnęli ten romans już jakieś dwa tygodnie, ale Ula nie odniosła wrażenia, że Marek ją oszukuje. Bała się, że Marek zabawi się nią, a potem z zimną krwią zostawi ją. Łudziła się jednak, że tak nie będzie, że ją pokocha, zerwie dla niej z Pauliną i, że będą szczęśliwi. Bardzo chciała wierzyć, że tak będzie, jednak jej ukochany wcale nie kwapił się do zakończenia związku z Pauliną. Zdradzał. Ją, a Ula nie czuła się dobrze z myślą, że to ona jest tą kochanką, kobietą, która rozbija czyjś związek. Pocieszała się myślą, że ten związek i tak od dawna się sypał, a wręcz już go nie było, ale niewiele to pomagało. Miała nadzieję, że Marek szybko podejmie jakieś radykalne kroki. Miała nadzieję, że nie jest to tylko złudne marzenie.

***

Marek wraz z Paulą weszli do domu. Szykowała się im poważna rozmowa, której oboje się bali, a w szczególności Marek - zawsze był tchórzem gdy musiał podejmować bardziej radykalne decyzje.

Marek wraz z Pauliną weszli do ich, jeszcze wspólnego, mieszkania. Marek miał tylko nadzieję, że robi dobrze.

- O czym chcesz rozmawiać? - zapytała niepewnie, chociaż doskonale znała odpowiedź.

- O nas. Paula... Nasz związek od jakiegoś czasu zupełnie jak związek nie wygląda. My się już tylko tolerujemy.

- Masz rację - przytaknęła.

- Paulina, ja cały czas domyślałem się, że mnie zdradzasz. Nie mam ci tego za złe bo i ja święty nie jestem. Myślę jednak, że powinniśmy się rozstać. Tak będzie lepiej.

Spojrzał niepewnie na narzeczoną. Miało nadzieję, że się z nim zgodzi i, że wszystko będzie dobrze. Siedzieli dłuższą chwilę w ciszy. Marek wpatrywał się w Paulinę, która intensywnie zastanawiała się nad wypowiedzianymi przez niego słowami. Był niemal pewny, że przyzna mu rację i, że się rozstaną.

- Marek… tak, tak rzeczywiście będzie lepiej.

Pokiwał głową i uśmiechnął się lekko. – Cieszę się, że się zgadzamy – odparł. – Spakuję swoje rzeczy. Jeśli chcesz dom możesz zachować, jeśli nie sprzedamy go.

- Jeszcze kilka dni tu pomieszkam, potem możemy sprzedawać. A ty?

- Ja… ja mam upatrzoną kawalerkę w centrum – odparł zgodnie z prawdą. Wstał z łóżka, z szafy wyjął torbę i zaczął pakować do niej swoje rzeczy. Poczuł ulgę, że nie będzie musiał już dusić się w związku z Paulą. Ostatnio rzeczywiście było jakby prościej, nie wchodzili sobie w drogę, rozmawiali sporadycznie, jednak mimo to chciał zakończyć ten związek. Spakował do końca swoje rzeczy, pożegnał się z Pauliną i wyszedł; nie miał zamiaru już tam wracać. Postanowił pojechać do Sebastiana. Nikt inny nie przychodził mu teraz do głowy. Na oglądanie mieszkania umówi się następnego dnia. Wsiadł do samochodu i momentalnie napadły go wątpliwości, czy dobrze zrobił. Jego związek z Pauliną zdecydowanie nie należał do udanych. Wiedział jednak dlaczego do tej pory nie zerwał z Pauliną – oczywiście bał reakcji otoczenia, ale także nie chciał tego robić ze względu, że akurat miał romans z Ulą, a oczywiście nie chciał zrywać z Pauliną, żeby Ula nie chciała się ujawniać z ich romansem, który ona zapewne traktowała całkiem poważnie, w odróżnieniu do niego. Westchnął ciężko, odpalając silnik. Po jakimś czasie był już u Sebastiana. Olszański nie ukrywał zdziwienia gdy zobaczył swojego przyjaciela trzymającego pokaźnych rozmiarów bagaż.

- Co jest? – zapytał wpuszczając go do środka. Marek odetchnął stawiając bagaż na podłogę.

- Zerwałem z Pauliną – odparł. – Przyłapałem ją dzisiaj z tym facetem… ale nawet jej nie wygarniałem. Może gdyby zrobiła awanturę to bym coś powiedział, ale rozstaliśmy się w zgodzie, więc nic już nie mówiłem. Mogę u ciebie zostać na noc? – poprosił. – Jutro bym już dał ci spokój.

- No możesz tylko, że ja nie do końca jestem sam.

Zaśmiał się. – No… Cóż. Nie będę wam przeszkadzał. A teraz naprawdę jestem wykończony. Kimnę się na kanapie i rano już mnie nie zobaczysz.

- Dobra, w porządku, śpij.

Marek kiwnął głową i położył się na kanapie jednak długi czas nie mógł zasnąć. Rozmawiał z Sebastianem podczas gdy jego dziewczyna spędzała czas w łazience.

- Stary, niby wszystko jest super… ale ja nie wiem co z Ulą.

Sebastian podrapał się po potylicy nie wiedząc do końca o co chodzi Markowi. On nie widział żadnego problemu.

- A co z Ulą?

- No jak jej powiem, że zerwałem z Pauliną to może chcieć się ujawniać, wiesz jakie są dziewczyny. A nie mogę na to pozwolić.

W końcu nie mogli się ujawnić. Przecież Ula miała być tylko jego kochanką, dziewczyną na jedną noc, a nie oficjalną partnerką…

- Nie możesz na to pozwolić. A niby dlaczego?

- No Seba… Czy ty naprawdę jesteś aż tak głupi?

- Wiem o co ci chodzi, ale spójrz na to z drugiej strony – jeżeli Ulka uwierzy, że ci na niej zależy to będzie ci łatwiej.

Zamyślił się. To był z jednej strony dobry pomysł, ale z drugiej…  nie wiedział czy powinien. Robił dużo rzeczy, oszukiwał i ranił innych, ogólnie był podły. Ale jeszcze nigdy nie posunął się do oznajmienia całemu światu, że jest z jakąś dziewczyną tylko dlatego żeby osiągnąć swój cel. I nie tylko dlatego, że wtedy był z Pauliną. Nigdy mu nawet do głowy coś takiego nie przyszło.

- Sebastian… Nie wiem.

- Stary, masz niepowtarzalną okazję, jesteś sam, możesz osiągnąć cel. Czego ty znowu nie wiesz?

- Nie wiem, czy jestem aż tak podły.

***

Marek krążył po swoim gabinecie wyczyniając różne rzeczy ze swoim kijem golfowym. Zastanawiał się przy tym nad pomysłem Sebastiana. Faktycznie nie wiedział, czy jest w stanie dać aż taką nadzieję dziewczynie, żeby potem po prostu ją zostawić. Nie chodziło tu o Ulę – miałby wątpliwości, gdyby chodziło o jakąkolwiek inną dziewczynę. Gdy był jeszcze z Pauliną, Ula mogła spodziewać się tego, że za jakiś czas pójdzie w odstawkę. Natomiast teraz, gdyby dał jej nadzieję, że mogą być razem, a potem, po spędzonej nocy, zostawiłby ją… nie, chyba nawet on nie potrafił skrzywdzić kogoś aż tak. Postanowił udać się do Uli i porozmawiać z nią. Kiedyś w końcu musi powiedzieć jej, że nie jest już z Paulą. Tego nie może zataić. Po chwili wszedł do jej gabinetu.

- Cześć. – Pocałował ją na przywitanie. – Pogadamy?

- Pewnie. – Uśmiechnęła się do niego promiennie wychodząc zza biurka. Usiadła obok niego na kanapie. Zobaczyła jego poważną minę, więc automatycznie sama również spoważniała. – Coś się stało?

- Nie – odparł szybko. – Tylko… wczoraj zerwałem z Pauliną – wyrzucił, od razu spoglądając na jej reakcję. Zaskoczył ją i to było widać. Po chwili uśmiechnęła się lekko. Spodziewał się już, że zaproponuje ujawnienie się i postawi go w sytuacji, w której nie chciał się znaleźć, jednak ona zachowała się zupełnie inaczej.

- Co ona na to?

Wzruszył ramionami. – Zgodziła się ze mną. Od jakiegoś czasu spotyka się z kimś, więc było jej to na rękę… obojgu nam było na rękę rozstanie. – Pomiędzy nimi nastała niezręczna cisza. – Ula…

- Tak?

- A może byśmy tak… – Zastanowił się raz jeszcze. Czy ten, ponoć genialny, pomysł Sebastiana faktycznie był taki genialny? Nie miał pojęcia co powinien zrobić, ale chyba nie chciał robić z siebie jeszcze gorszego dupka, którym niewątpliwie już był. – Poszli na lunch? – dokończył kulawo.

- Dobrze – zgodziła się z uśmiechem. – Chodźmy.