10. Zakład

Wymęczyłam ten rozdział nieźle. Już nie pamiętam kiedy ostatnio coś pisało mi się równie ciężko jak tą część. Kawałek napisałam już wcześniej, ale kompletnie nie szło mi dalej. Ruszyłam z akcją. Może nie jest aż tak źle. I zmieniłam koncepcję. Zrobiłam zupełnie inaczej niż planowałam... No, ale pierwotnego planu nie umiałam zrealizować. Może innym razem i z nieco inną fabułą ;) 

"Zakład"

Rozdział X

Nad Warszawą od dłuższego czasu wisiały czarne chmury zapowiadające porządną ulewę. Młoda dziewczyna siedząca w autobusie wyglądała przez okno czekając na swój przystanek. Była już późna godzina i w autobusie prawie nikogo nie było. Miała szczęście, że załapała się na nocny autobus, bo inaczej musiałaby dzwonić po Marka. Sprawdziła godzinę na swoim telefonie. Zbliżała się pora jej spotkania z Markiem. Pojazd zatrzymał się na przystanku nieopodal Multikina. Wysiadła na zewnątrz i ruszyła szybkim krokiem w kierunku budynku. Już z daleka widziała Dobrzańskiego opartego o swojego Lexusa. Po chwili znalazła się na parkingu obok niego. Uśmiechnął się i pocałował ją na przywitanie. Zaraz jednak ruszyli w kierunku rozsuwanych drzwi. W środku kręcili się ludzie spieszący na nocne seanse. Oni, po tym jak już odstali swoje przy kasach, również wędrowali do sali numer sześć. Sprawnie poszło im odnalezienie swoich miejsc. Usiedli. Jak to w kinach bywa, dłuższy czas leciały reklamy, ale oni spędzili go na rozmowie, jak większość osób przebywających na sali. Gdy rozpoczął się film umilkli. Oboje średnio lubili polskie filmy, jednak w kinie ostatnio nic ciekawego nie było. To był chyba najlepszy wybór. Ula nie bardzo na seansie mogła się skupić, bo czuła dłoń Marka na jej dłoni, a co jakiś czas skradał jej pocałunek. Nie komentowała tego. Nie mogła także powiedzieć, że jej się to nie podobało. Pozbyła się już wszelkich obaw. Miała nadzieję, że Marek zerwie dla niej z Pauliną. Bała się zranienia i tego, że rzuci ją jak wszystkie inne dziewczyny, ale mimo to postanowiła spróbować. Postawiła wszystko na jedną kartę. Ryzykowała, że on za kilka tygodni, miesięcy, zwolni ją z pracy jak każą kochankę, ale mogło także być inaczej, mógł ją pokochać, wszystko mogło skończyć się dobrze. Miała nadzieję, że Marek może się w niej zakochać. Bo ona chcąc nie chcąc zakochała się w nim, mimo tego jaki był i zaufała mu, chociaż wiedziała, że nie powinna. Powinna ograniczyć kontakty z nim do minimum jeszcze zanim cokolwiek między nimi było. Ale teraz... teraz było tak dobrze, że chciała zaryzykować.

***

Marek po randce z Ulą wrócił do domu dopiero koło pierwszej. Nie przejmował się tym jednak. Wiedział, że nawet jeśli Paulina będzie w domu to nie usłyszy pretensji. Ostatnio nie mieszkali razem jak narzeczeństwo, raczej jak współlokatorzy, którzy nie wtrącali się do swojego życia. Nie mógł powiedzieć, że mu to odpowiadało, ale nie narzekał. Zresztą gdyby teraz zerwał z Pauliną, to da Uli nadzieję. Daje jej ją już teraz, ale jeśli rozstałby się z Paulą, Ula mogłaby chcieć się ujawnić, a do tego nie mógł dopuścić. To ma być cichy, krótki romans i nic więcej. Niestety nie była sekretarką, a to zdecydowanie utrudniało sytuację, bo jako, że prezesem nie był, nie mógł jej zwolnić po zakończonym romansie. Pozostało mu mieć nadzieję, że sama się zwolni albo, że nie będzie robiła mu większych problemów. Na razie postanowił jednak nie martwić się na zapas i poczekać jak się sytuacja rozwinie. Wszedł cicho do domu nie chcąc obudzić Pauliny, jednak ku jego zdziwieniu, narzeczona nie spała. Pomyślał, że zechce się kłócić, jednak ona tylko spojrzała na niego i wróciła do czytania książki.

- Cześć - rzucił. - Nie śpisz jeszcze?

- Nie mogłam spać - odparła. - A ty dopiero z pracy?

- Byłem z Sebastianem - skłamał.

Wszedł do łazienki i przebrał się szybko. Kilka razy miał już zamiar porozmawiać z Pauliną poważnie, ale zawsze odwaga go opuszczała. Nie wiedział jak zareagują rodzice, media... O wiele prościej było udawać, że w ich związku wszystko jest dobrze, że są szczęśliwi i bardzo się kochają, chociaż w rzeczywistości oczywiście tak nie było. Wyszedł z łazienki i udał się do łóżka. Paulina właśnie odkładała książkę i kładła się spać. Także się położył, zgasił lampkę nocną i zamknął oczy. Długo jednak nie mógł zasnąć. Przewracał się z boku na bok, zaciskał powieki, nawet próbował liczenia baranów - nic nie pomagało. W końcu zirytowany niemożnością uśnięcia podniósł się z łóżka. Po cichu, żeby nie obudzić Pauliny, przebrał się w jakiś dres i wyszedł do ogrodu. Miał nadzieję, że spacer na świeżym powietrzu dobrze mu zrobi. Chodził po ogrodzie i rozmyślał.

~*~

DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ

- Stary, co się z tobą dzieje? - Sebastian siedział na kanapie w gabinecie kumpla i wpatrywał się w niego. Marek ciągnął ten romans z Ulką już dwa tygodnie, ale jak na razie między nimi do niczego nie doszło.

- Co się ze mną dzieje? - zapytał obojętnie, obracając w dłoniach długopis.

- Ciągniesz ten romans i ciągniesz zamiast podjąć jakieś kroki. A poza tym co taki zamyślony jesteś, zakochałeś się, czy jak?

Dobrzański parsknął śmiechem. On i miłość? Nie, zdecydowanie się nie zakochał. Gdyby tak było wiedziałby o tym. Poza tym on się nie zakochiwał. Nigdy.

- Kroki planuję podjąć, ale nie zapominaj, że z Ulą wszystko idzie dwa razy wolniej. Kiedy normalnie z kochankami byłem w łóżku po jakichś dwóch tygodniach, to pewnie Ulkę będę musiał pourabiać nieco dłużej. A myślę o Paulinie.

- No tak. Najwidoczniej oboje się zdradzacie - podsumował. - Jeśli ona faktycznie ma kochanka.

- Seba. Ma. Widać to, a ona nie umie się z tym kryć. Poza tym przestała mi robić awantury nawet jeśli wracam w środku nocy. Więc ma go na pewno. Coraz częściej się zastanawiam czy jest w ogóle jakiś sens brnąć w to dalej. No, ale na razie nie będę z nią zrywać. Chcę mieć dowody, żebym mógł się wytłumaczyć przed rodzicami.

- Bardzo rozsądnie - stwierdził. - Marek. Siedemnasta.

- Faktycznie. Idę.

Wstał z krzesła, pożegnał się z kumplem i wyszedł z gabinetu. Od razu swoje kroki skierował w stronę gabinetu pani dyrektor PR. Z lekkim uśmiechem otworzył drzwi. Ula stała przy oknie rozsuwając żaluzje i patrzyła na tętniącą życiem ulicę Lwowską. Wszedł do jej gabinetu i pocałował ją lekko.

- To jak, odwieźć panią?

- Marek mówiłam ci już, że istnieją autobusy i...

- I prywatni, a na dodatek darmowi szoferzy - przerwał jej z uśmiechem. - Nie ma o czym mówić, podwożę cię i tyle. Chodźmy.

Pociągnął ją za rękę. Westchnęła ciężko, ale przestała się opierać. Powędrowała za ukochanym do jego samochodu. Marek wpuścił ją do środka, a sam zajął miejsce kierowcy. Ruszyli w kierunku Rysiowa.

- Może wejdziesz na herbatę? - zaproponowała gdy powoli dojeżdżali do jej domu. Uśmiechnął się lekko. Lubił rodzinę Uli i atmosferę tam panującą. Było tak ciepło i rodzinnie, nie czuł się tam jak intruz, a czasem nawet we własnym domu miał takie wrażenie. Dzisiaj jednak miał zgoła inne zamiary. Chciał porozmawiać z Pauliną. Niekoniecznie od razu zrywać. Po prostu porozmawiać.

- Wiesz, bardzo chętnie, ale nie dzisiaj. Mam jedną rzecz do załatwienia. Ale następnym razem na pewno wpadnę. Jesteśmy.

Pocałował ją krótko na pożegnanie. Ula wysiadła z samochodu i ruszyła w kierunku domu. Pomachał jej jeszcze i ruszył z uśmiechem na ustach w stronę Warszawy. Nie wiedział skąd wziął się na jego twarzy ten uśmiech. Może chodziło o to, że właśnie rozmawiał z Ulką? W końcu bardzo lubił z nią rozmawiać. Traktował ją tylko jak przyjaciółkę, nie kochał jej. Od jakiegoś czasu zaczynał czuć wyrzuty sumienia - pierwszy raz w życiu. Jednak nie zawracał sobie nimi specjalnie głowy. W końcu on nigdy nie żałował, że zranił jakąś dziewczynę. Teraz też nie miał takiego zamiaru. Zbliżał się powoli do domu. Spojrzał na zegar. Podróż do rysiowa i z powrotem zajęła mu nieco ponad godzinę. Zaparkował samochód nieco dalej niż zwykle, mając ochotę na krótki spacer. Powoli ruszył w kierunku bramy. Zanim jednak tam doszedł zauważył z daleka jakiś czarny samochód. Na początku nie przywiązał do niego większej wagi, ale dość rzadko zdarzało się żeby ktoś parkował auto tak blisko domu jego i Pauliny. Był już niedaleko, gdy zauważył wysiadającą z samochodu Paulinę. Jego narzeczona najwyraźniej jednak go nie zobaczyła, bo podeszła do faceta, który również wyszedł na zewnątrz i pocałowała go. Porozmawiali przez chwilę, pożegnali się pocałunkiem i mężczyzna odjechał zostawiając Paulinę pod domem. Pomachała mu. Marek chyba jeszcze nigdy nie widział jak Paulina komuś macha, a już na pewno nie żegnała się w tej sposób z nim. Podszedł bliżej i jak gdyby nigdy nic powiedział.

- Cześć Paula.

Kobieta wpatrywała się w niego zaskoczona. Po chwili otrząsnęła się z szoku. – Cześć. Myślałam, że jeszcze cię nie ma. Gdzie masz samochód?

Marek uśmiechnął się pod nosem. Nie wiedział co spowodowało, że ma aż tak dobry humor. Przyłapanie Paulina zdradzie? Rozmowa z Ulą? Nie miał pojęcia.

- Samochód zostawiłem za rogiem – odparł.  – Miałem ochotę się przejść. Co to był za facet?

Kobieta nagle przybrała zaskoczony wyraz twarzy. Marek pomyślał, że zechce odpierać jego oskarżenia o zdradzie, że nie będzie chciała się przyznać – co mijałoby się z celem, bo w końcu obojgu wyjdzie na dobre jeśli się rozstaną. Ona będzie mogła być z tym facetem kimkolwiek by on nie był, a Marek będzie miał wolną rękę.

- To był Wiktor – odparła niepewnie.

- Mhm. Znam go? – zapytał wyjmując klucze z kieszeni marynarki. Tak naprawdę to nie interesowało go to czy go zna, ani kto to był. Chciał po prostu porozmawiać z narzeczoną. Pierwszy raz od kilku lat szczerze.

- Nie, nie sądzę – odparła. Przeszli przez ogród i po chwili znaleźli się już w domu. – Bo niby skąd miałbyś go znać?

- A ty skąd go znasz?

- Z… z kursu.

- Z kursu? – powtórzył za nią zaskoczony. Nie wiedział na jaki kurs mogłaby chodzić Paula… wydawało mu się to wręcz absurdalne.

- Tak – przytaknęła. – Pamiętasz, niedawno planowaliśmy wyjechać z Aleksem do Hiszpanii na wakacje…

- Nie mów mi… że uczyłaś się języka.

- Tak wyszło, nie miałam co robić przez ostatnie dni to z braku laku…

- Zmieniłaś się – stwierdził nagle ni z tego ni z owego. Paulina spojrzała na niego zaskoczona tą nagłą zmianą tematu.

- Tak… ale ty również – odparła.

Zmarszczył brwi. Raczej nie zauważył w swoim zachowaniu jakichś większych nowości.

- Tak? – zdziwił się.

- No. Więcej pracujesz…

- Jak mi wcisnęłaś Violettę na sekretarkę to nie dziwne – przerwał jej.

- Też fakt.

- Paula myślę, że powinniśmy porozmawiać. Poważnie.